Skoro da nema deteta koje se nije susrelo sa poemom Branka Ćopića koja prati avanture Ježurke Ježića i njegove šumske družine. Ćopić je svoje poznato delo, „Ježevu kućicu”, napisao 1949. godine. Može se definisati kao priča ili preciznije basna u stihu. Nosi jasnu i nedvosmislenu poruku da treba voleti i braniti svoj dom bez obzira na to kakav je. Afirmiše i ideje slobode, poštenja i prijateljstva, a decu odvraća od prevarnog ponašanja, otimanja i potcenjivanja drugih (šumska banda je želela da nasanka ježa budalu). Upravo ovo delo premijerno je izvedeno u sredu, 23. septembra, na Lutkarskoj sceni Narodnog pozorišta „Toša Jovanović” nakon šestomesečne pauze koliko su pozorišta bila zatvorena. Režiju, adaptaciju i tekstove songova potpisuje Lilijana Ivanović koja je prilagodila tekst Predraga Bjeloševića, pesnika, dramskog pisca i prevodioca, direktora i umetničkog direktora Dječjeg pozorišta Republike Srpske u Banjaluci. Tako je nastala predstava rađena po motivima Ćopićeve poeme. Za kreaciju lutaka i scenografiju koja je poetično stilizovana angažovana je Blagovesta Vasileva, dok je muziku komponovao zrenjaninski glumac-lutkar Danilo Mihnjević.
LIKOVI U PREDSTAVI
Životinje sa kojima se deca upoznaju, kao i u svakoj basni imaju ljudske osobine.
Glavni junak je Ježurka Ježić koji je predstavljen kao vrstan lovac koji posebno ceni svoj skromni dom. Hrabar je i brani svoj stav, čak i kad ostali ne misle tako i rugaju mu se. Tatjana Barać je svoje dugogodišnje znanje, iskustvo sa lutkarske scene i ljubav prema publici brižljivo utkala u gradnju ovog lika. Deo razigrane glumačke postave čini i Andrija Poša koji se odlično snašao u ulozi vuka, „šumskog kralja” koji je strah i trepet i koga se sve životinje plaše. Miroslavu Maćošu pripala je uloga trapavog, nezgrapnog medveda, raspoloženog za šalu i uvek u potrazi za omiljenom poslasticom – medom. Lisica je simbol lukavstva, mudra, promućurna i vešta u svakoj situaciji. Rola je dodeljena Olgici Trbojević Kostić koja je učinila da „kuma liju” zavole mnogi mališani. Najviše komike ugrađeno je u lik divlje svinje, koja se najčešće brčka u kaljuzi i mašta o tome šta bi jela. Da je oživi i dočara na sceni bio je zadatak Snežane Popov na koji je dala dobar odgovor. Zanimljiv je i zec koji se pojavljuje u predstavi i to na skejtbordu. On je šumski poštar koji životinjama raznosi pisma, a uspešno ga je dočarao Kristijan Kardoš, koristeći svoje glumačko umeće.
SPECIFIČNI SONGOVI
Dok je Ježurka čuvar doma i branilac svojih stavova, vuka, medveda i svinju povezuje jedna osobina koja ih istovremeno odvaja od ježa. To je proždrljivost. Svako od njih bi (pro)dao svoju kuću za porciju hrane. Važan elemenat predstave je humor koji obavija svaki lik time ga približavajući najmlađima. Iako je kraj predstave tragičan po svinju, vuka i medveda, jer su dobili kaznu za ono što su učinili, sama dramatizacija učinila ga je blažim. Jezik predstave je jednostavan i lak za razumevanje kao i dramski pristup likovima.
Rediteljka je svakog stanovnika šume okarakterisala specifičnim songom kroz poseban muzički ključ. Zec je predstavljen italijanskom kanconom, a Ježurka kao što je i predviđeno muzikom za decu. Lisica na scenu ulazi praćena zvucima klasične muzike, dok vuk „upada” iz džez/bluz tonove. Medveda prati narodna, a divlju svinju fank/rokenrol muzika.
Na svaku numeru najmlađi su reagovali osmesima, a glumce nagrađivali aplauzima.
Ovom klasičnom pričom za decu glumci, predvođeni rediteljkom Lilijanom Ivanović, iza koje su godine uspešne pozorišne karijere i skoro 300 predstava, odgovorili su na sve didaktičke i metodološke obrasce, a poruku i ideje stihovane basne jasno preneli na publiku koja je uživala.
